The Flor Contemplacion Story II: The Curse

I recently watched The Flor Contemplacion Story on YouTube, a film starring the legendary Nora Aunor. It recounts the life of Flor Contemplacion, a Filipina domestic helper who was hanged in Singapore for the alleged murders of another Filipina and a 4-year-old boy. The film sparked a wave of curiosity about the fate of Flor’s family, 18 years after her execution. I initially believed that her four children, along with her husband, were living comfortable lives. After all, millions in donations poured in from various sectors in the aftermath of her death. 

However, I was mistaken. The sacrifices Flor made for her family—to create a better life for them—seemed to have been in vain. The better future she had hoped for them remains nothing more than an elusive dream. Flor’s eldest son, Sandrex, tragically died in prison while serving a life sentence for drug pushing. Her only daughter, Russel, has faced a series of heart-wrenching tragedies: she separated from her husband, lost her eldest child to cerebral palsy, and now struggles to raise her three surviving children alone. Flor’s twin sons, Joel and Junjun, are languishing in the National Bilibid Prison in Muntinlupa, each serving a life sentence for drug peddling. To make matters worse, Flor’s husband, Efren, and his live-in partner are both jailed on drug-related charges. 

The tragic story of the Contemplacion family continues to unfold, as the same people Flor tried so desperately to protect and provide for seem to be cursed by the very forces she fought against. But why has life been so cruel to them? This question haunts me, and I can’t help but feel an unsettling need to uncover the root cause of their seemingly endless tribulations. A particular scene from the movie keeps playing in my mind, where Flor, faced with the injustice of her situation, uttered a chilling statement: “Kapag pinatay nyo ako, hindi ko kayo patatahimikin!” (“If you kill me, I won’t let you have peace!”). 

Those words reverberate in my head, as if they have never truly left the world. Could it be that Flor’s curse, born out of her own anguish and frustration, has boomeranged back onto her own family, condemning them to a life of suffering? The thought is both unsettling and haunting. Perhaps, in the end, the Contemplacion family's misfortunes are not just the result of systemic injustice, but of some deeper, unseen force at work—a curse, a vengeance, or simply the heavy weight of history, trauma, and unhealed wounds. Whatever the cause, it’s clear that the tragedy of Flor Contemplacion extends far beyond her death. 

Hinagpis ng Aking Katauhan

Hindi ko mawari ang aking nararamdaman. Binabagabag ako ng samut-sating emosyon, subalit nanaig ang kalungkutan at kahihiyan. Di ko alam kung paano magsimula; nagtatalo ang aking puso’t isipan. Nais kong maglaho sa walang hanggang kawalan at nakahandang tanggapin anumang parusa ang nararapat sa akin. Kay ganda pala ng aking buhay subalit hindi ko ito nabigyan ng kaukulang pansin. Nagpupugay ako sa pagtataglay ng sapat na kaalaman upang mabatid ang lubos na biyayang naipagkaloob sa akin. Nais kong ituwid ang ilang mga pagkukulang at pagkakamali. Subalit paano at saan ako magsisimula?

May nakilala akong isang kaibigan at wala pa akong nakitang nilalang na may kahangahangang disposisiyon maliban sa kanya. Iminulat nya sa akin ang tunay na larawan ng buhay. Isang uri ng katotohanan na sadyang napakalayo sa aking nakagisnan. Ang hirap na kanyang napagdaanan ang nagsilbing sandata upang maging matatag at ang angking talino ang nagbunsod sa paghabi ng kanyang mga pangarap.

Panganay siya sa magkakapatid at sa murang gulang inako ang responsibilidad upang maitaguyod ang kanyang mga mahal sa buhay. Napakahalaga para sa kanya ang pamilya, kaya niyang ibigay ang lahat para sa kapakanan ng mga ito. Napansin kong halos magkatulad ang pananaw namin sa buhay. At dahil sa lawak ng aking pang-unawa, narating ko ang malalim na bahagi ng kanyang katauhan.

Kadalasan naming napag-usapan ang kahirapan ng buhay at ang kahabag habag na dulot nito. Ayon sa kanya, upang pansamantala’y makahulagpos sa walang puknat na unos at mga hinagpis, nagawa nyang bumitiw sa saknong ng moralidad. Sa simula, hindi ko mawari ang kanyang mga paniniwala. Nais kong masuklam sa kanya, namulat ako na may takot at paniniwala sa batas ng tao at ng sa Itaas. Subalit ng subukan kong ilagay ang aking sarili sa kanyang katauhan, naramdaman ko ang nais niyang ipabatid. Sa isang sulok ng aking pagkatao, aaminin ko na magagawa ko rin ang mga bagay na iyun. Nakita ko sa kanyang mga mata ang peklat na dulot ng kahirapan. Hindi na mabubura at ito ang nagsilbing silakbo ng kanyang hinampo sa mundo–ang uri ng buhay na kanyang nakagisnan, ang kahirapan, at ang responsibilidad na nakaatang sa kanyang mga balikat.

Paano ko sasabihin sa kanya na patas ang buhay. Hindi ko kailanman naranasan na pumasok sa eskwela na walang baon at kumakalam ang sikmura sa gutom. Hindi ko naranasan na walang pamasahe sa dyip. Ang naalala ko, palagi akong may bagong damit, sapatos, at kumpleto ang mga gamit sa eskwela. Sapat ang aking baon at hatid sundo ako sa paaralan.Hindi ko siya kayang titigan upang ipamukha na lahat tayo ay magkakapantay. Nawalan ako ng lakas ng loob dahil kailanman hindi ko napagdaanan ang pait na dulot ng kahirapan.

Nayanig ang sarili kong mga paniniwala dahil sa aking kaibigan. Nais ko mang paniwalaan na sadyang magkatulad lamang ang antas ng bawat pamilya namin, hindi ko kailanman kayang panindigan ito. Ang kanyang pamilya: umaasa sa kanyang kinikita at dun nakasalalay ang edukasyon ng kanyang mga kapatid; Ang sarili kong pamilya: ang aking mga kapatid, may sapat ng trabaho pero tumatanggap pa rin ng pera mula sa aming mga magulang. At ako, nagkaroon ng sapat na karunungan upang makita ang katotohanang ito

ngunit wala akong magawa. Pakiramdam ko, naging manhid ako dahil sa patuloy na paghinintay ng isang bagay na hindi ko batid kung kailan darating. Pakiramdam ko, hindi na ako nabubuhay..